اثرات مزمن تمرین استقامتی با شدت متوسط بر علائم درد نروپاتیک در رت های دیابتی

مقدمه: درد نروپاتیک، نوعی درد مزمن است که در اثر آسیب سلول های عصبی و اختلال در عملکرد سیستم های عصبی و ایمنی ایجاد می شود. بیماری نروپاتی دیابت نیز سندروم های درد گوناگونی نظیر آلودینیا و پردردی را به همراه دارد. بنابراین، هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات مزمن فعالیت افزایش یافته به شکل تمرین استقامتی بر درد نروپاتیک در رت های دیابتی شده توسط استرپتوزوسین بود. روش ها: تعداد 28 سر رت صحرایی بالغ نر از نژاد ویستار با محدوده وزنی 4/8±3/326 گرم، به طور تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند: دیابت تمرین کرده، دیابت تمرین نکرده، سالم تمرین کرده و سالم تمرین نکرده. جهت القای درد نروپاتیک، پس از 12 ساعت محرومیت از غذا، از روش تزریق درون صفاقی محلول stz (45 mg/kg) استفاده گردید. 2 هفته پس از تزریق stz ، بررسی رفتار درد توسط آزمون های آلودینیا مکانیکی و پردردی حرارتی به عمل آمد. سپس پروتکل تمرین استقامتی با شدت متوسط به مدت 6 هفته انجام گردید و72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، مجددا آزمون های رفتاری درد به عمل آمدند. یافته ها: فعالیت افزایش یافته به شکل تمرین استقامتی با شدت متوسط، موجب بهبود معنی دار آلودینیا مکانیکی و پردردی حرارتی در رت ها گردید. همچنین، تمرین کاهش معنی دار سطوح گلوکز خون درگروه دیابت تمرین کرده نسبت به گروه دیابت تمرین نکرده را به همراه داشت. نتیجه گیری: فعالیت افزایش یافته به شکل تمرین استقامتی با شدت متوسط می تواند از اثرات مزمن بر بهبود درد نروپاتیک برخوردار باشد. لذا پیشنهاد می شود که تمرین استقامتی با شدت متوسط به عنوان یک مداخله درمانی غیر دارویی در حیطه درد نروپاتیک برای بیماران دیابتی که از درد رنج می برند به کار گرفته شود.